Moe Hartring
In mijn familie is het heel gebruikelijk om namen, plaatsnamen, straatnamen en namen van mensen, verkeerd uit te spreken. Mijn opa was er erg goed in, maar hij was niet de enige. Vaak als een naam of zelfs een woord eenmaal verkeerd uitgesproken werd, nam iedereen binnen de familie het ook nog zo over. Zo was de Casuariestraat de Kasjewijlenstraat en “seats and sofa’s” werd ziets en sofs…READ MORE
Hydra
In de haven van Hydra, het mooiste van alle Griekse eilanden, zit al 100 jaar een man. Hij heeft een lange grijze baard. Altijd draagt hij een zeemanspet en zijn shirt is blauw-wit gestreept. Iedereen op het eiland kent hem, maar hij wil, omgekeerd, maar een paar mensen kennen. Hij is erg kieskeurig in het beantwoorden van begroetingen. De één wordt allerhartelijkst gegroet, uitgenodigd om even bij hem te zitten, de ander gunt hij geen blik waardig.READ MORE
Perm, Musica Aeterna
Het aller moeilijkste van werken in Rusland vind ik dat het haast onmogelijk is te gaan trainen. Vaak werkt het weer ook niet echt mee. Eigenlijk is alleen de zomer geschikt om buiten te sporten.
Ik was in Perm, in maart, een stad met 2 miljoen inwoners aan de oost kant van de Oeral. ’s Nachts vroor het 7 tot 10 graden, overdag was het 1 of 2 graden boven nul. De straten behoren tot de smerigste die ik ooit zag. Zelfs de kortste wandeling veranderd je schoenen in lichtbruine modderlaarzen. In de hal van het hotel staat een schoenpoetsmachine, die is zo smerig, dat je niets anders doet dan de modder er nog dieper in wrijven. READ MORE
De Kever
In de tijd dat ik in Halstatt op school zat, ging ik in de weekenden vaak naar huis. Een klasgenoot van mij kwam ook uit Hollenstein. Zijn oudere zus, Manuela heette ze, bracht ons dan vaak terug naar school. Dat kwam goed uit, want met het openbaar vervoer kostte het een uur of 5 en met de oude VW Kever van Manuela een kleine twee uur, waardoor we een dag langer thuis konden zijn.
Jan
Alweer een paar jaar geleden had ik een jonge leerling, die bijna elke week uit Duitsland op les kwam. Een middelbare scholier. Ik heb hem drie jaar les gegeven, drie moeizame jaren. Voor mij en voor Jan. Hij wilde het zo graag onder de knie krijgen, maar het ging zo moeizaam.READ MORE
Het Oostenrijkse Lunz am See is al jaren elke zomer gastheer van een bijzonder festival. “Wellenklange” noemen ze het, vertaalt “golvenklanken” . Nu heeft de Lunzer See nauwelijks golven, eigenlijk helemaal niet. Het meer ligt tussen steile bergen, begroeit met donkere bossen. Het is er tegelijk prachtig, mysterieus en, bij donker weer, somber. De woordspeling is echter leuk, immers elke klank bestaat uit golven.READ MORE
In de herfstvakantie was ik in Nürnberg. Al heel lang wilde ik eens de instrumenten verzameling van het Germanisches National Museum bekijken. Met name de hoorns uit de barok zijn daar vrij ruim vertegenwoordigt. De gilden van koper instrument bouwers zaten allen in Nürnberg. Daarvan waren de families Haas en Ehe de bekendste. Er lagen 5 READ MORE
een paar weken terug was ik in Keulen. Naast het station ligt de Philharmonie. Een prachtige zaal, het plafond doet nog het meest denken aan het onderstel van een UFO uit een Hollywood film. Ik speelde met het Orkest van de 18e eeuw, nou ja, na de pauze alleen, symfonie 101, “de Klok” van Haydn. Voor de pauze werken van Bach, prachtig maar geen hoorns nodig.READ MORE
Het is al weer een poos geleden dat ik in Den Haag op het conservatorium les had van Piet Schijf. Het was in die tijd nog vrij gewoon om overal te roken. In de klas op de middelbare school waren er leraren die tijdens het lesgeven rookten. Toen ik in de tweede zat werd dat verboden. Het was leerlingen ten strengste verboden op school te roken, maar buiten de poort stonden hele groepen scholierenREAD MORE
“Is dit de klootzakkentafel?” vraagt Ricardo. Het is pauze en ik zit met een paar collega’s van het orkest van de achttiende eeuw koffie te drinken. Ricardo komt aan geschuifeld, kop koffie in de hand. Grote hilariteit aan tafel. “Ja hoor, je past er prima bij”, zegt Frank. Meer hilariteit.READ MORE